Igrzyska Śmierci to tytuł rozpoznawalny od kilku lat nie tylko wśród czytelników nowości wydawniczych, ale również osób śledzących premiery kinowe. Pod nazwą tą kryją się trzy książki, łączące się w spójną serię, opowiadającą o losach dziewczyny mieszkającej w fikcyjnym państwie Panem. Część pierwsza, pod tym samym tytułem, jaki nosi cała seria, została wydana w 2008 roku. Kontynuacje, o tytułach: W Pierścieniu Ognia i Kosogłos, zostały udostępnione czytelnikom w dwóch następnych latach. Z kolei ekranizacje książek, które okazały się bestsellerami, gościły na ekranach kin od 2012 do 2015 roku, przy czym trzecią powieść ilustrują dwa filmy. Warto zaznaczyć, że adaptacje filmowe bardzo wiernie oddają treść książek, przez co również zyskują w oczach fanów. Grającej główną rolę Jennifer Lawrence udało się zbudować kreację, o której już można mówić jako o ikonie popkultury.

Państwo Panem to kraina którą można postrzegać jako fikcyjną, bądź niewesołą wizję przyszłości, jaka mogłaby teoretycznie czekać znany nam świat. Przedstawione realia wydają się ilustrować karykaturalne oblicze Stanów Zjednoczonych. Centrum tego państwa stanowi miasto Kapitol, które pełni rolę hegemona wobec trzynastu dystryktów, na jakie podzielone jest terytorium Panem. Sytuacja mieszkańców poszczególnych części kraju jest zróżnicowana pod względem socjalnym, jednak wszystkie są jednakowo podporządkowane Kapitolowi, który korzysta z owoców ich pracy, a co więcej co roku urządza sobie kosztem mieszkańców tych ziem okrutną rozrywkę. Głodowe Igrzyska to bowiem specyficzne zawody, w których bierze udział para zawodników z każdego dystryktu, wybierana drogą losowania. W ramach igrzysk wszyscy trybuci odbywają walkę na śmierć i życie, gdyż zwycięzca może być tylko jeden. Całość widowiska jest kreowana i nadzorowana przez reżyserów, a widzami są wszyscy mieszkańcy kraju. Rodziny trybutów są zmuszane do patrzenia na to, jak ich najbliżsi walczą o życie lub tracą je w bezdusznej i makabrycznej parodii zawodów sportowych. Główną bohaterką opowieści jest Katniss Everdeen, mieszkanka najbiedniejszego dystryktu trzynastego. Trafia na arenę Igrzysk po tym, jak losowanie wskazało na jej ukochaną, młodszą siostrę, a ona nie zamierzała pozwolić, by dziewczynkę czekał udział w krwawych zmaganiach. Wraz z nią do udziału w Igrzyskach zostaje wytypowany Peeta, rówieśnik Katniss, który jest w niej zakochany. Przystępując do lektury, czytelnik może już spodziewać się, że postać głównej bohaterki i jej aktywny udział w Igrzyskach staną się impulsem do podjęcia walki mieszkańców Panem z organizującym ich życie porządkiem polityczno-społecznym. Pomimo obecności poważnych podtekstów, książka napisana jest bardzo przystępnym językiem, a narratorem opowieści jest sama Katniss. Z racji charakteru opisywanych wydarzeń, fabuła nie przestaje trzymać w napięciu do samego końca. Dla młodych czytelniczek atrakcyjne jest także śledzenie skomplikowanego wątku miłosnego, wpisanego w powieść.

Suzanne Collins i jej inspiracje

Opisując w trzech tomach historię Katniss Everdeen, Suzanne Collins nie była nowicjuszką w dziedzinie pisarstwa. Miała już na swoim koncie scenariusze telewizyjne, skierowane do najmłodszych widzów. Wśród stworzonych przez nią projektów można wymienić chociażby opowieści o przygodach lubianego przez dzieci psa Clifforda. Napisała także pięciotomowy cykl, którego bohaterem jest Gregor i podziemny świat. Seria, która przyniosła jej rozgłos, jest uznawana za przykład powieści dla młodzieży, zatem można przyjąć, że autorka preferuje podejmowanie dialogu z młodym odbiorcą. Bestselerowe powieści autorki są wbrew pozorom bardzo ambitną próbą uświadomienia młodym ludziom, jakie niebezpieczeństwa kryje w sobie między innymi świat mediów. Wśród inspiracji, jakie sama Collins wymienia podczas udzielania wywiadów, znajdują się między innymi mnożące się scenariusze programów typu reality-show. Książka opowiadająca o Głodowych Igrzyskach zawiera dość jasną krytykę upatrywania rozrywki w obserwowaniu ludzi, dla których udział w podobnym procederze jest jak swoisty eksperyment psychologiczny. Autorka oczywiście specjalnie przejaskrawia pewne rysy państwa Panem, czyniąc między innymi z obywateli Kapitolu powierzchownych utracjuszy: chce w ten sposób wykazać, jak ślepe przyjmowanie ideologii, podążanie za trendami i zobojętnienie na ludzką krzywdę jest w stanie przemienić ludzi w karykatury ludzkich istnień. Nietrudno też nie zauważyć pewnych analogii w stosunku do antycznych realiów: bohaterowie jawią się przecież jako gladiatorzy, walczący na arenie ku uciesze widzów. Może być to także smutny wniosek, że historia kołem się toczy, napędzana tymi samymi pułapkami, w jakie wpada ludzki umysł. Antyutopijna wizja zawarta na kartach powieści to nie tyle fantastyka sama w sobie, lecz obnażenie mechanizmów, które rządzą realnym światem. Empatia w stosunku do bohaterów ma prawdopodobnie prowadzić czytelników do odkrycia wartości, jaką ma zachowanie samodzielnego myślenia w świecie, który usiłuje na każdym kroku narzucać ludziom, jakie sposoby myślenia są właściwe, a jakie nie.